Şule Altıntaş / Crowne Plaza Oryapark Satış Pazarlama Direktörü​

Otele giden kişi önemli olduğunu hissetmek ister. Kapısından girdiği anda hizmetin son noktasındadır. Hiçbir şekilde hata istemez.  Çünkü artık oteldedir. Ne bir cafede, ne bir restoranda ne de spor salonundadır. Oraları ne kadar lüks olursa olsun, en mükemmel hizmeti almasa da olabilir. Ancak söz konusu bir otel ise, beklenti onun için en üst seviyededir.

Elit bir ortamdadır artık, kapıda ki bellboydan, doormanden, resepsiyona, teknik elemandan, housekeepinge kadar tüm personel artık onun için pervane olmalıdır. Çünkü artık  böyle bir beklenti içindedir. Dış dünyadan kopuktur. Kendini evinde gibi hissedeceği, sosyalleşebileceği bir ortam arar. Dünyada çevresinde o sıralarda ne olursa olsun, o artık oteldedir.  Kurtarılmış, arınmış bölgededir. Ona hizmet verenler de kurtarılmış ve arınmıştır. Ne olursa olsun herkes ona sakin ve saygılı olmak zorundadır.  Huzuru hiç bozulmamalıdır. Adeta bir hayal dünyasındadır.  Hayatın gerçekleri otelin kapısından içeri giremez. Misafir artık kendisini otelin sahibi gibi hisseder.

Personeli kim motive eder!

Otelciler yukarıda bahsettiğimiz ortamın mimarlarıdır. Misafirin ne tür duygular içinde olduğunu bilen kişidir. Otelden içeri adım attığında artık kendi özel hayatını kapının dışında bırakır.  Sadece misafirleri ve onların duygularının öneminin farkındadır.  Misafirlerin hayattan yaptıkları bu kaçamağı bozma hakkıları yoktur. Yorgundur otelci. Kolay iş değildir yaptığı. Her zaman başkasını düşünebilme yeteneği onu yıpratır.  Çoğu zamana hayatın anlamını sorgular. Neden bu işi yaptığıyla ilgili, kendini sıradan hissedebilir. İşte bu duygularla tehlikeli sulara girilmeye başlanmıştır. Bu seviyede otel yöneticisinin çalışanlarını yakından takip etmesi gerekir. Otelci motivasyon dağıtırken kendisinin de motive edilmesini bekler. 

Yöneticilerin personellerine, yaptıkları hizmetin aslında ne kadar anlamlı olduğunu, otelciliği ancak farkındalığı yüksek, yetenekli insanların yapabileceğinin hatırlatılması gerekir.  Bunun aksine bir de yöneticilerinin anlayışsız olması, ortamı içinden çıkılmaz bir hale getirir. Yönetici morali düşen çalışanlarının sığınacağı bir liman olmalıdır. Hatta onların moral depolayabileceği, bu işi neden yaptığını ve ne kadar önemli bir iş yaptığını hatırlayabileceği kişi olmalıdır. Kendisini değerli hissetmeyen bir çalışanın, misafirini değerli hissettirmesini beklemek ne kadar yanlış olur. Ezik bir çalışan, misafirine ancak gerçek dünyanın aynası olmaktan başka bir şey yapamaz.

Otel yöneticisini kim motive eder?

İşte işin bam teline geldik. Çoğunuzun patron dediğini duyar gibi oluyorum. Hayır… Patron bize bu mükemmel ortamı yaratmamız için maaş veren, zaten yaptığı yatırımın karşılığını bir türlü alamamış, hayal kırıklığına uğramış kişidir. Bir de sizi motive etmekle uğraşamaz.

Siz en iyisi bizi kim motive edecek diye düşünmeyi bırakın. Otel yöneticilerini kimse motive edemez. Yönetici olduysanız eğer böyle bir lüksünüz yoktur artık. Kendi kendinizi motive etmeyi bir an önce öğrenseniz iyi olacak. Olgunluk en önemli özelliğimiz, anın, yaşamın farkında bireyler olarak olayların hem içinde hem de her daim dışında kalabilmeyi başarabilmeliyiz.  Olayların film şeridi gibi geçip gideceğini, sakinliğin en iyi ilaç olduğunu, olaylar karşısında verdiğimiz tepkilerin tüm genç ekibimiz tarafından izlendiğini ve örnek olduğumuzu hiç unutmamalıyız. İnsan sevgisi ve yaşama sevincimizin bizi besleyen duygular olduğunu bilip, negatif insanları etrafımızda bulundurmayarak her daim tazeliğimizi koruyabilmeliyiz.

Evet, bizler değerliyiz. Bir psikolog kadar bilgili ve çok fazla uygulama yaptığımız için çok tecrübeliyiz. Bizi kimse kolay kolay yıkamaz. Bizler “Güçlü Çocuklarız” dünyada ki en güzel mesleği yapıyoruz. İç güzelliğimizi çalışanlarımız ve misafirlerimizle paylaşıyoruz.  Biz kim miyiz? Biz otelciyiz...